10 oktober 2014. Dat was de dag dat wij verliefd werden. Verliefd op Sandebuur 10, op de boerderij, op de omgeving, op de belofte van een mooie landelijke toekomst met elkaar en onze dochters. Op dat moment was onze jongste dochter Jasmijn 4 maanden jong en we waren toe aan een grotere woning, met meer dan twee slaapkamers en met bij voorkeur wat ruimte om de woning. Het werd een boerderij. Ha, op dat moment was het voor ons nog helemaal niet zo concreet het idee om er weer écht een boerderij van te maken, met de traditionele functie. Maurits heeft altijd wel de droom gehad ooit eens boer te worden, zoals zijn opa dat vroeger is geweest. Voor onze gekochte boerderij gold dat het toen allang geen dienst meer deed als boerderij. Het was een woonboerderij. Ja, in de schuur zat een paardenbak, maar verder was er weinig sprake van een authentieke boerderijfunctie.

Al snel hadden wij plannen om een paar koeien te gaan houden. Hierbij moet ik eerlijk zeggen dat dit idee afkomstig was van Maurits. Ik, als geboren en getogen inwoner van de stad Groningen, heb nooit de ambitie gehad iets op het gebied van vee of iets dergelijks te gaan doen. Ik had er simpelweg nog nooit serieus over nagedacht en ik was er nauwelijks mee in aanraking gekomen. Prima, ik stond er voor open een paar koeien te gaan houden, maar ik trok de grens bij het gaan melken van koeien. Dat was me echt een brug te ver. Bij het melken van koeien had (en heb ik deels nog steeds) het beeld van iedere dag voor dag en dauw opstaan en vooral van met handen en voeten gebonden zijn aan je erf. Maar wat koeien die lekker buiten lopen en bij winterdag op stal staan, kleinschalig en idyllisch? Hartstikke leuk.
In augustus 2015 kochten wij vijf kalfjes van toen een paar maanden oud. Groninger Blaarkop kalfjes om precies te zijn. Wij waren beiden erg gecharmeerd van dit koeienras. Alleen al om te zien, het zijn prachtkoeien. Tel daarbij op dat het inheemse koeien zijn, vanuit deze omgeving én dat het echte oerkoeien zijn met alle daarbij horende voordelen en de charme ervan. Wij houden van de Groninger Blaarkop koe en zijn er oprecht trots op dat wij op onze bescheiden manier een bijdrage kunnen leveren aan het in stand houden van dit koeienras.
En toen… was het hek van de dam en hadden we al gauw een wat grotere veestapel. In september 2015 werd het eerste kalfje al geboren bij ons achter in het land. Dat was een mooi moment. De moederkoe heeft zich helemaal zelf gered, zoals vrijwel altijd geldt voor de Groninger Blaarkop. En dan is er ‘opeens’ een kalfje. We doopten hem Aram, de naam beginnend met de A zoals dat hoort bij het eerstgeborene kalf op een boerderij.
Niet alleen Aram was geboren, ook de boerderij Eytemaheert kwam toen echt tot leven. En onze verliefdheid? Inmiddels is het echte liefde!

Ik neem je graag mee in de avonturen en de belevenissen op de boerderij, mijn ervaringen als nieuwbakken boerin en het leven van ons als gezin. Vanzelfsprekend zullen ook de ontwikkelingen van Eytemaheert, de webwinkel in het bijzonder, een belangrijk deel uitmaken van deze blog.
Graag tot een volgende keer!

Foto: De boerderij toen we deze pas hadden gekocht, op een nevelige winterdag.