In mijn eerdere blogs hebben jullie kunnen lezen hoe Eytemaheert is ontstaan. Om het kort samen te vatten: wij kochten in december 2014 de boerderij, welke toen geenszins een boerderijfunctie meer had. In augustus 2015 hadden wij de eerste vijf Blaarkop kalfjes 'in huis' gehaald en sindsdien is onze veestapel gegroeid tot nu 110 koeien (groot en klein). Ook hebben we de webwinkel opgebouwd, deze ging de lucht in in juni 2016 en is nu een goedlopende winkel. 

Bijzondere aanname

Gek is het dat er nog veel mensen schijnen te denken dat dit alles voor ons 'maar een hobby' is. Schijnbaar betekent het dat als je een andere route hebt genomen om een boerderij te starten, en dat als je niet vanaf jongs af aan op de boerderij rondloopt (zoals zeker voor mij geldt), je niet anders kan zijn dan simpelweg een stel yuppen die de koeien als hobby erbij heeft. Dit is toch een bijzondere aanname, in mijn ogen.

Wij stonden onlangs in De Boerderij, een vakblad voor boeren en geinteresseerden in de agrarische sector. Wij waren door de journaliste gevraagd om mee te doen aan de rubriek Man&Vrouw, een rubriek over hoe het is om samen te werken en te leven op de boerderij. Het was een leuk interview en ook met het eindresultaat zijn wij blij. Maar de reacties op de site van de Boerderij? Verbazend. Voor veel boeren lijkt het niet te begrijpen dat wij deze boerderij zélf hebben opgericht en dat dit voor ons beiden, met al zijn facetten, onze fulltime baan is. Het klopt dat wij niet dagelijks alle werkzaamheden op de boerderij zelf doen, maar dat neemt niet weg dat wij zeer hard werken om alles draaiende te houden. Bovendien doet Maurits heel veel dingen wel, je zou deze blogpost eens moeten lezen, over de bevalling van een koe. Op veel boerenbedrijven loopt er minstens één boerenknecht rond, dat is bij ons niet anders. Vorige winter mestten wij nog iedere dag de stal uit, met een schep en kruiwagen. Geloof me, dan weet je wel wat werken is en wat het boerenleven behelst. Ja, wij hebben een bedrijf ernaast, welke Maurits in 2007 heeft overgekocht, van de vorige eigenaar. Ook dat is alleen maar met heel hard werken gegroeid tot waar het nu staat. En ik heb inderdaad een andere achtergrond, maar heb niet voor niets ruim een jaar geleden mijn vaste baan als psycholoog opgezegd. Voor een hobby zou ik dat nooit gedaan hebben.

Het raakt me

Wij zijn niet zo goed in hobby's: wij zetten ons overal juist heel serieus voor in en willen overal een succes van maken. Dat is passie, inzet en doorzettingsvermogen. Het raakt me, omdat dit niet op zichzelf staat: vanuit de (gangbare) boerensector krijgen wij vaker negatieve reacties. Het raakt me en ik trek het me aan. Wij werken kei- en keihard. Dat is onze keuze, uiteraard, maar er zó afgunstig en zonder enige kennis van ons en ons bedrijf, op reageren stemt me somber. De meest negatieve uitingen op onze duurzame veehouderij, komen van onze collega veehouders. En dat is niet anders dan triest te noemen.

Wat vind jij? Kun je pas echt zeggen dat je boer bent als je past binnen het traditionele plaatje? Of is het net zo 'echt' als je het doet zoals wij het doen? Wij blijven het doen zoals we het doen, dat staat als een paal boven water. Nu moet ik nog leren me dit soort negativiteit minder aan te trekken. Gelukkig zien wij om ons heen dat velen wél waarderen wat wij doen, waar wij ons zo voor inzetten. Veel boeren bij ons in buurt waarderen zeker wat we doen en hebben er juist respect voor. Vooral online wordt er gemakkelijk negatief en zonder ons te kennen, gesproken. Misschien is dat nu eenmaal een gegeven van social media.