We zijn beide niet de types om veel te delen over de moeilijkheden, over de obstakels, over de tegenslagen waar wij mee te dealen hebben, zeker ook niet in dit Eytemaheert avontuur. Ja, we zouden kunnen klagen, kunnen vragen om medeleven/medelijden, maar dat doen we niet graag. Wij kiezen er voor om te delen wat er goed gaat, om te delen wat we allemaal wél bereiken. Het gevaar daarvan is dat er mensen zijn die het beeld krijgen dat alles bij ons altijd van een leien dakje gaat, dat het ons in de schoot wordt geworpen. Dat wij 'makkelijk praten' hebben in deze duurzame landbouw transitie, waar de gehele sector voor staat. Dat is wel eens frustrerend om eerlijk te zijn. Ik kan soms moeilijk omgaan met deze aanname, omdat het zó niet waar is.

Ik kan allerlei termen bedenken om onze Eytemaheert activiteiten mee te beschrijven, 'makkelijk' is een term die daarbij absoluut niet passend is. Vanaf het begin niet, maar moeten we dan maar vooral de nadruk leggen op de moeilijkheden? Moeten we de uitdagingen gaan benaderen en benoemen als problemen? Of inderdaad als uitdagingen? Gaan klagen en schelden op de overheid, op de banken, op iedereen die ons wellicht zou kunnen tegenwerken? Nee, daar passen wij voor. Daarmee breng je geen verbetering teweeg. Positiviteit is key. Pessimisme brengt je alleen maar verder in de put.

In alle eerlijkheid, we hebben heus momenten (gehad) waarbij we aan elkaar vragen of we er wel mee door moeten gaan, of het het allemaal waard is. We dealen met periodes waarin tegenover iedere stap voorwaarts, er twee stappen achterwaarts staan. Maar we gaan door en dat doen we dan toch weer vol energie, passie en inzet. En dat schijnen we uit te stralen. We horen vaak van mensen dat we zo bevlogen en stralend vertellen over wat we doen. En dat gaat helemaal vanzelf. Waarom dan nu toch dit delen? Om aan te geven dat het kan: een passie en een missie hebben en toch ook twijfels te hebben in moeilijke perioden. Na regen komt zonneschijn, altijd weer. Ook hoop ik dat men leert om niet te snel allerlei aannames te doen: niets is wat het lijkt en achter ieder succes gaan bloed, zweet en tranen schuil. Ook als je dat als buitenstaander niet ziet.

Inmiddels hebben we weer een flinke hobbel genomen en hebben we echt weer het gevoel voorwaarts te kunnen, dat we tegenover iedere twee stappen voorwaarts, slechts één terug te verwerken hebben (in plaats van andersom). Een hobbel die ons heel wat stress en slapeloze nachten heeft bezorgd. En dat is best heftig. Uiteindelijk moet je wel voorwaarts kunnen, anders is het niet heel lang vol te houden. Zeker aangezien Maurits en ik dit samen doen, als echtpaar én als ouders van twee dochters. Het gezinsleven krijgt helaas niet altijd de aandacht die het verdient, zeker niet in tijden van veel tegenslag en stress. Daarom kiezen we nu heel bewust voor een zo rustig mogelijke decembermaand, waarin we de focus meer dan anders gaan leggen op onszelf, elkaar en onze kinderen. 

Bij deze wensen we iedereen een mooie decembermaand, met rust en ruimte voor dat wat eenieder echt nodig heeft. Bedankt voor het lezen :)